qəriblik

is.

1. Yad yerdə olan, qürbətdə olan adamın halı. // Qürbət. Qəriblikdə yaşamaq. Qəriblikdə ölmək. – Qəriblik ixtiyar etməz, kimin kim, yarı yar olsa. K.. Qəriblikdə yada düşər, yanaram; Aşna, yoldaş, yar, müsahib, ellər, hey. M. V. V.. Durnalar ötüb gedir; Qəriblikdən qürbətə; İkisi bir, üçü bir. R. R..

2. Yazıqlıq, zavallılıq, adamsızlıq, kimsəsizlik, təklik. // Hüzn, ələm, kədər, qəmginlik. Onun çıraq kimi yanan gözlərində bir qüssə, bir qəriblik vardı. M. İ.. Çoxdandır tökülmüş sarı yarpaqlar; Günəşdə bu axşam bir qəriblik var. N. R..

◊ Qəribliyə düşmək – qulaqardına vurulmaq, sayılmamaq, əhəmiyyət verilməmək. Sözlərinin bu cür qəribliyə düşdüyünü görüb pərt olan Güləlioğlu . . katiblə vidalaşmadan haraya isə getdi. M. Hüs.. Qəribliyə salmaq – əhəmiyyət verməmək, qulaq asmamaq, etina etməmək, saymamaq. Qəzetimizdə «Ordan-burdan» yazan «Filankəs» in zarafatyana yazdığı sözləri hər halda qəribliyə salmaq olmaz. F. K.. Bəşir müəllimin sözünü qəribliyə salmağa haqqımız yoxdur. M. C..